خطر جهل و خودعالم پنداری در عصر انفجار اطلاعات:

به طور طبیعی توده و نوع مردم عالم نیستند و تحصیلات علمی اکادمیک و حوزوی ندارند. اما در زمان های گذشته معمولا مردم می دانستند که عالم نیستند و به خاطر همین نیاز خود را به علم و عالمان دینی حس می کردند و با عالمان حشر و نشر داشتند. از آنها می آموختند و تبعیت می کردند و لذا کمتر گمراه می شدند، یعنی جهل آنها بسیط بود، ولی متاسفانه انفجار اطلاعات در عصر حاضر باعث شده است که بسیاری از مردم دچار نوعی توهم خود عالم پنداری شوند و خیال کنند آنچه در رسانه ها و شبکه های مجازی به عنوان اطلاعات جریان دارد علم است.
این موضوع آسیب های جدی فراوانی دارد. یکی از این آسیب ها غرور علمی است. متاسفانه مردم این زمان دچار نوعی غرور علمی هستند و علاوه بر اینکه خود را عالم می پندارند، گاهی فتوا هم می دهند و فهم خود را برتر از فهم رهبران دینی و انقلابی جامعه می دانند و بسیار دیده می شود که از ایشان به راحتی انتقاد می کنند و در حالی که خودشان از حماقت رنج می برند، به صاحبان علم و اندیشه به راحتی نسبت حماقت می دهند.
در حقیقت عمیق ترین بیماری بسیاری از مردم زمان ما جهل مرکب است. یعنی نمی دانند و نمی دانند که نمی دانند بلکه خیال می کنند می دانند.
یکی از مشکلات جدی خود عالم پنداری و جهل مرکب، عدم هدایت پذیری است که خیلی خطرناک است. یعنی اگر هم به صورت اتفاقی با عالمی برخورد کنند و همنشین گردند، حاضر نیستند به راحتی سخنان او را بپذیرند و هدایت شوند و لذا گاهی برای همیشه ناآگاه و غافل می مانند و در نهایت این جهل آنها را به هلاکت می افکند و سر از جهنم در می آورند.
آنهمه تاکیدی که در اسلام نسبت به تحصیل علم شده و ارزش فراوانی که برای عالمان قایل شده است به خاطر این است که ریشه تمام خوبی ها و کمال ها و هدایت های انسان در علم نهفته است و برعکس ریشه تمام بدی ها و انحرافات و گمراهی ها در جهل می باشد.                                                                                         در این گروه درباره خودسازی توحیدی نظر بدهید.